Dawny parafialny kościół św. Marii Magdaleny powstał w 1606 r. na miejscu pierwszego rabczańskiego kościoła z 1565 r., który uległ zniszczeniu w wyniku pożaru lub powodzi. Sklepienia i ściany pokrywa rokokowo-klasycystyczna polichromia figuralno-ornamentalna z1802 r. Zachowały się także fragmenty starszej, wczesnobarokowej polichromii z1628 r. Ołtarz główny, w tradycji barokowej z ok. połowy XIX w. ozdobiony został obrazami Św. Trójcy, św. Franciszka i św. Dominika. Obecnie świątynia nie jest użytkowana w celach religijnych – od 1936 r. mieści się w niej Muzeum Regionalne im. Władysława Orkana, z bogatą kolekcją rzeźb ludowych.
Kościół został wzniesiony w 1758 r. Jest to budowla w konstrukcji zrębowej, o ścianach oszalowanych pionowo z listwowaniem. Nad nawą mieści się wieżyczka sygnaturkowa o charakterze barokowym, zakończona hełmem o spłaszczonej bani, z latarnią i cebulką. Kościół nie ma wieży. Wystrój kościoła pochodzi z 2. poł. XVIII w. Na szczególną uwagę zasługuje obraz Ukrzyżowanie z 1619 r. (zakrystia), posąg Chrystusa Zmartwychwstałego z XVIII w. oraz rokokowa ambona. W pobliżu kościoła znajduje się drewniana, izbicowa dzwonnica konstrukcji słupowej.
Kościół z 1767 r. jest budowlą orientowaną, murowaną z kamienia, otynkowaną. Na plan kościoła składa się trójprzęsłowa nawa z przytykającą do niej kwadratową wieżą o trzech kondygnacjach oraz krótkie, jednoprzęsłowe, półkoliście zamknięte prezbiterium. Od strony północnej do prezbiterium dostawiona jest zakrystia. Na wieży, wśród dzwonów z okresu międzywojennego, wisi dzwon półmetrowej średnicy pochodzący z 1702.
Kościół wzniesiono w latach 1650–59. Budowla o konstrukcji zrębowej pokryta została gontem. Do prezbiterium dostawiono w 1728 r. murowaną kaplicę Matki Boskiej Bolesnej. Kościół wyróżnia się bogatą polichromią z 2. poł. XVII w. oraz z 1771 r. , która pokrywa ściany i częściowo sprzęty. Składa się ona z szeregu cyklów, z których najpiękniejszymi są cykl 12 malowideł ze scenami z życia św. Jana Chrzciciela oraz sceny Dekalogu. Warto obejrzeć późnobarokowy ołtarz główny z Pietą oraz figurami św. św. Wojciecha i Stanisława.
dzwonnica z końca XIX w., jedna z trzech znajdujących się w Jabłonce
niestety widoczność była kiepska bo w sprzyjających warunkach doskonale widać Tatry
Klasycystyczny dwór wzniesiony został w pierwszej połowie XIX wieku. Pierwotnie drewniany, obecnie – po przeprowadzonych remontach – część ścian została wymurowana. Założony na planie wydłużonego prostokąta, parterowy, w części północno-wschodniej podpiwniczony. Elewacja frontowa posiada na osi środkowej obszerny ganek, wsparty na słupach z otaczającą go drewnianą balustradą. Nad nim trójkątny fronton z dekoracją listwową, tworzącą charakterystyczny dla Podhala motyw promieni. Całość nakryta dachem czterospadowym, krytym gontem, z niewielkimi powiekami w połaci frontowej. Nad gankiem daszek dwuspadowy, przyczółkowy.
Kościół pomocniczy św. Antoniego w Sieniawie początkami sięga ok. 1740 r. Była to kaplica dworska, ufundowana przez właściciela wsi Andrzeja Sendzimira. Od 1990 r. nie pełni już funkcji kościoła parafialnego, wybudowano bowiem nowy kościół murowany. Ściany o konstrukcji zrębowej są powyżej podcieni oszalowane pionowo z listwowaniem, pod sobotami pozostają bez szalunku. Na kalenicy znajduje się zgrabna wieżyczka sygnaturkowa z pozorną latarnią. Polichromia wnętrza pochodzi z 1845 r. Trzy ołtarze późnobarokowe datowane są na XVIII w. Warto także zwrócić uwagę na stacje Drogi Krzyżowej z XVIII w.
Ten secesyjny dwór wybudowano w latach 1900-1902. Po wojnie majątek został zabrany przez państwo i stanowił siedzibę Instytutu Zootechniki. Kolejnym właścicielem był państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej Osiek – Gospodarstwo w Rabie Wyżnej. W latach osiemdziesiątych dwór przeszedł kapitalny remont, a w 1985 roku został wpisany do rejestru zabytków kultury. Przez kilka lat pełnił funkcję domu wczasowego. Ostatecznie potomek rodziny Głowińskich odkupił dwór, ale niestety obecnie budynek jest bardzo zaniedbany i nie nadaje się do użytku.
W latach sześćdziesiątych XVII wieku w Rabie na miejscu poprzedniego, drewnianego kościoła wybudowano nowy, murowany, który był konsekrowany 14 października 1668 przez biskupa Mikołaja Oborskiego. W latach 1841-1843 kościół przebudowano, poszerzając go po stronie zachodniej i dobudowując fasadę z wieżą. W kościele rabskim od zakończenia drugiej wojny światowej aż do 1985 roku prowadzone były remonty kolejno wszystkich elementów wyposażenia i architektury. Najstarsze zachowane partie siedemnastowiecznego kościoła to mury prezbiterium, częściowo elewacji północnej i południowej z zachowanymi szkarpami oraz kaplica.
W Rokicinach Podhalańskich zachował się dwór, którego historia sięga pierwszej połowy XVIII wieku. Jego fundatorem był w roku 1729 Stanisław Wroński. W 1933 roku dwór uległ gruntownej przebudowie, w czasie której powiększono go o dodatkowe piętro. Obecnie w dworze pod nazwą "Pałac Seniora Stary Klasztor" prowadzona jest placówka zapewniająca całodobowa opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym oraz osobom w podeszłym wieku.
Kościół Świętego Krzyża „na Obidowej” w Rdzawce powstał w 1757 r. na miejscu dawnej kaplicy, z fundacji Jana Wielopolskiego, wojewody sandomierskiego. Został on częściowo zniszczony przez pożar w 1994 r. po czym już wkrótce odbudowany. Świątynia ma konstrukcję zrębową, prezbiterium i częściowo nawę okalają soboty. Zdobiąca ściany i stropy polichromia o motywach figuralnych, ornamentalnych i architektonicznych z 1901 r., poddana została konserwacji i wzbogacona nowymi elementami w 1975 r. Wyposażenie pierwotnie późnobarokowe strawił ogień, zostało ono częściowo zrekonstruowane po pożarze.
przyjęło się mówić, że kościół na Piątkowej Górze znajduje się w Rdzawce jednakże tak naprawdę znajduje się on w granicach administracyjnych Chabówki
Skomentuj