Kościół w Raciborowicach należy do grupy kościołów wzniesionych z fundacji Jana Długosza. Zbudowany został w dwóch etapach. W pierwszym etapie około 1460 r. wzniesiono prezbiterium, w drugim w latach 1471-76 dostawiono nawę z wolno stojącą dzwonnicą. W 2. połowie XIX w. została nadbudowana dzwonnica. Jest to kościół gotycki, murowany z cegły, z kamiennym detalem architektonicznym. Złożony jest z dwuprzęsłowego prezbiterium, zamkniętego ścianą prostą z zakrystią od północy oraz z szerszej nawy z kruchtą od południa. W ciągu ponad pięciu wieków istnienia bryła świątyni nie uległa żadnym zmianom.
wybudowany w latach 1923-1926 przez Józefa Amouraux. Po wojnie Dwór w Baranówce przez pewien czas pełnił funkcje magazynu. W pokojach dworskich składowano m.in. narzędzia rolnicze pochodzące z okolicznych majątków a w okresie późniejszym także nawozy sztuczne, które nadżarty ściany i podłogi pomieszczeń dworskich pomimo tego, że stodoły i magazyny stały puste.
Od lat 70 do 2016 r. w dworze znajdowały się mieszkania komunalne. Obecnie nieużytkowany dwór niszczeje
Gotycki kościół pochodzi sprzed 1433 roku a jego fundację wiąże się z osobą Mikołaja Hińczowicza, który był plebanem luborzyckim, podskarbim koronnym, rektorem Uniwersytetu Krakowskiego i doradcą króla Władysława Jagiełły. Na przestrzeni wieków główna bryła kościoła uległa tylko nieznacznym przekształceniom. Na przełomie XV i XVI w. do prezbiterium kościoła od wschodu dostawiono trójboczną przybudówkę. W XIX w. dobudowano od zachodu przedsionek. Zaś w latach 1908-11 dawną zakrystię przerobiono na kaplicę św. Franciszka i powiększono o kruchtę.
Kościół w Biórkowie wybudowany został w latach 1623-1633. Kościół wzniesiono w konstrukcji zrębowej i oszalowano deskami -pionowo, z listwowaniem. Nakrywa go dach gontowy, osobny nad nawą i nad prezbiterium. Na nim wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Jest to świątynia jednonawowa z węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium i dobudowaną zakrystią oraz niewielką kruchtą. Do głównej bryty przylega wzniesiona pod koniec XVIII wieku barokowa wieża. W pobliżu kościoła stoi również zabytkowa drewniana dzwonnica, wzniesiona w konstrukcji szkieletowej i oszalowana pionowo deskami.
Dwór w Biórkowie został zbudowany na przełomie XVIII i XIX wieku. Dwór był murowany, złożony z parterowego korpusu głównego i przylegającego do niego od strony zachodniej piętrowego skrzydła bocznego dobudowanego w II połowie XIX w.. Wzniesiony w stylu eklektycznym, nawiązującym wystrojem zewnętrznym do architektury renesansowej.
Po II wojnie światowej majątek w Biórkowie został znacjonalizowany. Dwór, częściowo remontowany na początku lat 70. i w 1983 - mieścił się tu m.in. ośrodek zdrowia), potem popadł w ruinę, z której mimo wielu obietnic już się nie podniesie.
Dwór powstał w latach 20, nawiązując częściowo do tzw. „stylu dworkowego". Łączenie w murach elementów drewnianych z murowanymi mogłoby wskazywać, że przy jego budowie zostały wykorzystane fragmenty budowli wcześniejszej. Dwór został założony na planie dwóch prostokątów — korpusu głównego oraz przystawionego do niego prostopadle od strony wschodniej skrzydła bocznego (dawna oficyna). Obecnie wyremontowany i przystosowany do organizowania imprez okolicznościowych.
Obecną świątynię parafialną wzniesiono w połowie XIII wieku na wzgórzu. Charakter kościoła sytuuje go na styku architektury romańskiej i gotyckiej. W swej pierwotnej postaci kościół ukazuje nader proste założenie przestrzenne, obejmujące niewielkie, prawie kwadratowe prezbiterium i szerszą prostokątną jedną nawę. Swą obecna postać kościół zawdzięcza kolejnym remontom: pod koniec XVII w. i w 1786r. Z wieku XVII pochodzi obecna zakrystia. Dobudowano też kruchty i otwartą kaplicę od wschodu. Barokowe jest także nowe przykrycie wnętrz z krzyżowym sklepieniem w prezbiterium, a także nowy dach o jednej kalenicy z wieloboczną wieżyczką (później jeszcze podwyższoną), wzniesiona nad szczytem zachodnim. W trakcie przebudowy w 1776r. wzniesiono również wolno stojącą dzwonnicę arkadową.
Klasycystyczny pałac zbudowany w latach 1804-1805 dla rodziny Morstinów wchodzi w skład zespołu składającego się z parku, kaplicy (1802 r.) i stawów. W okresie międzywojennym Pławowice były miejscem tętniące życiem kulturalnym i towarzyskim. Pałac stanowił własność rodziny Morstinów do 1945 r i od tego czasu wraz z parkiem ulegał dewastacji. Od lat 90. XX wieku ponoć w pałacu prowadzone są prace remontowe i zabezpieczające, aby przywrócić zespołowi pałacowo-parkowemu stan pierwotny jednak zza ogrodzenia nie widać postępów.
Pałac śmiłowicki został zbudowany ok. 1820 roku. Była to budowla klasycystyczna, założona na rzucie prostokąta. Wskutek spadku terenu, pałac od strony zajazdu posiadał dwie kondygnacje. Jedenastoosiową fasadę frontową zdobił w części środkowej portyk kolumnowy dźwigający trójkątny naczółek. Odpowiednikiem portyku frontowego byt od strony fasady ogrodowej niewielki ganek, wsparty na czterech masywnych kolumnach, z którego prowadziło wejście do salonu. Całość nakrywał dach czterospadowy, nad portykami daszki dwuspadowe.
Po pożarze w latach 60., z budynku pozostały tylko ściany kapitalne: frontowa, boczna od zachodu, fragment bocznej ściany od wschodu oraz dwie kolumny portyku. Po odbudowie pałac zmienił nieco swój kształt. Do odtworzonego zgodnie z pierwowzorem budynku dodano dwa skrzydła boczne. Odbudowany pałac w Śmiłowicach mieści centrum konferencyjne i hotel. Ze względu na wysoki standard jest znakomitym miejscem na organizację wszelkiego typu zjazdów i sympozjów, uroczystości weselnych i rodzinnych.
Początki klasztoru sięgają 1146 r. – wówczas sprowadzono do Hebdowa norbertanów, którzy kilka lat później wznieśli tu romański kościół pw. Wniebowzięcia NMP. Wielką rozbudowę i przebudowę kościoła i klasztoru przeprowadzono w latach 1640–1727 – dlatego obecne zabudowania reprezentują styl późnobarokowy. 100 lat później władze rosyjskie zlikwidowały klasztor, usuwając norbertanów. Obecnie gospodarują tu księża pijarzy.
budowę obecnej murowanej świątyni rozpoczęto w 1632 r. a zakończono w 1670 r. Kościół jest trójnawowy, prezbiterium jednoprzęsłowe, zamknięte wieloboczne. Obecny wygląd jest rezultatem przebudowy i powiększenia kościoła w latach 1850-1858. W tym czasie rozbudowano go na trójnawowy. W latach 1901-1902 dobudowano do kościoła kruchtę i dwukondygnacyjną przybudówkę. Fasada kościoła jest utrzymana w stylu gotyckim. Fronton jest ozdobiony trzema kamiennymi figurami: Matki Bożej Niepokalanie Poczętej i świętych Stanisława i Wojciecha.
Kościół z 1223 r. wzniesiony z inicjatywy biskupa Iwona Odrowąża. W XV w. gruntownie przebudowany w stylu gotyckim. Mimo kilku kolejnych przebudów świątynia zachowała szereg elementów gotyckich. W latach 1919–1932 powstała kaplica Matki Boskiej Bolesnej, dobudowana do nawy kościoła.
Kuźnię w Igołomi zna niemal każdy, choć tylko niewielu wie o jej istnieniu. Usytuowana przy alei dojazdowej do zespołu pałacowo-parkowego. Zbudowana na pocz. XIX wieku. Klasycystyczna, murowana z cegły, otynkowana, dach siodłowy ale przerabiany, kryta dachówką. Przedłużona w XX w. Prostokątna, od frontu podcień filarowo-arkadowy, zwieńczony trójkątnym przyczółkiem , podwyższonym. Obszerne wejście dwuskrzydłowe o stolarce klepkowej. Wewnątrz zachowany piec i resztki wyposażenia. Wysoki ośmioboczny komin. Skąd tę kuźnię znamy? Z grafiki Artura Grottgera, przedstawiającej słynną scenę kucia kos przez styczniowych powstańców.
Ukryty w pięknym parku Pałac Wodzickich w lgołomi jest uważany za najpiękniejszą budowlę klasycyzmu w województwie małopolskim. Zaprojektował go pod koniec XVIII wieku słynny architekt Christian Piotr Aigner. Pałac znajduje się w rozległym parku rozplanowanym w stylu angielskim. Piękną budowlę od północy zdobi portyk z czterema jońskimi kolumnami, a od południa ryzalit mieszczący okrągłą dwukondygnacyjną salę balową zamkniętą kopułą. Salę udekorowano pięknym fryzem i kominkiem z napoleońskim ortem. Dziś w pałacu mieści się Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk.
kościół wybudowano w 1385 roku, konsekrowany był w 1430 roku. Początkowo była to świątynia gotycka, jednak została ona silnie zniekształcona i w znacznym stopniu pozbawiona cech stylowych. Dobrze zachowało się gotyckie prezbiterium ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym (z XV wieku) i oknami ostrołukowymi. Kościół jest orientowany, murowany.
Kościół parafialny św. Mikołaja w Czulicach pochodzi z 1547 r. Świątynię zbudowano w konstrukcji zrębowej a ściany oszalowano pionowo z listowaniem oraz wizualnie podzielono pilastrami. Nawa i Prezbiterium nakryte są oddzielnymi dachami – nawa dwuspadowym, prezbiterium wielopołaciowym. Wnętrze świątyni nakrywają płaskie stropy a jej wyposażenie stanowią m.in. późnobarokowy ołtarz główny z poł. XVIII w, z obrazem Matki Boskiej Pocieszenia oraz dwa rokokowe ołtarze boczne sprzed 1827 r. Warto zwrócić uwagę na portal u wejścia do zakrystii, o nadprożu w formie ściętego trójliścia oraz płytę nagrobną z XV w.
Zespół dworski w Czulicach tworzą dwór, park z dawnymi ogrodami użytkowymi i stawami, cmentarz poległych żołnierzy austriackich w czasie I wojny światowej oraz kamienny pomnik.
Dwór został wybudowany dla prof. UJ Adama Krzyżanowskiego w drugiej ćwierci XIX wieku. W roku 1870 stał się własnością rodziny Dąbskich i wtedy też został rozbudowany. W roku 1902 majątek przeszedł w ręce rodziny Wollenów i ich własnością był do 1945 roku. Po 1945 roku majątek przeszedł we władanie Polskiego Związku Hodowców Roślin, a po 1950 został przejęty przez Państwowe Gospodarstwo Rolne - PGR . W latach 1990-2000 w budynku dworu mieściła się szkoła podstawowa. Jednak ze względu na reorganizację oświaty została ona zlikwidowana a opuszczony dwór systematycznie niszczeje.
dwór należy do Uniwersytetu Rolniczego, który utworzył w Prusach Zakład Doświadczalny Hodowli Roślin.
Skomentuj