Większy budynek to "Zamek" a przylegający do niego z lewej strony mniejszy budynek ze spiczastym dachem to "Willa Baszta" zwana również „Zameczkiem”, „Rotundą” lub „Odyńcem”. Basztę wybudował według własnego projektu i na potrzeby swojej rodziny znany krakowski architekt Adolf Szyszko-Bohusz. Budowa "Zamku" podjęta została przez Niemców podczas II wojny i miał być luksusowym ośrodkiem wypoczynkowym, przeznaczonym dla pilotów Luftwaffe walczących na froncie wschodnim.
Historia powstania Klasztoru oo. Kamedułów na Bielanach wiąże się z osobą Mikołaja Wolskiego, marszałka nadwornego koronnego, który w 1603 roku sprowadził kamedułów do podkrakowskiego Budzowa i postanowił ufundować im kościół. Miejsca - Srebrna Góra i wieś Bielany, zostały w 1604 roku zapisane na rzecz Zgromadzenia przez Sebastiana Lubomirskiego
W 1605 roku rozpoczęto prace budowlane. Najpierw wybudowano 20 domków zakonnych, a cztery lata później, w 1609 roku, nuncjusz papieski Franciszek Simoneta poświęcił miejsce przeznaczone na budowę świątyni. Kameduli osiedlili się tu już w kolejnym roku. Po katastrofie w 1617roku, kiedy to zawaliła się część kościoła, prace budowlane przejął nowy architekt, pochodzący z Włoch Andrzej Spezza. Świątynia pw. Wniebowzięcia NMP została poświęcona 14 września 1642 roku.
Opactwo benedyktynów w Tyńcu wraz z kościołem św. Piotra i św. Pawła jest najstarszym z istniejących klasztorów w Polsce. Opactwo, usytuowane na wapiennym Wzgórzu Klasztornym nad Wisłą, ufundował najprawdopodobniej Kazimierz I Odnowiciel w 1044 r.
Unikatowa w skali Polski ściana skalna z wapienia ławicowego, która stopniowo przechodzi w wapień nie uławicony - skalisty. W tym miejscu znajdował sie dawniej kamieniołom, teraz nieczynny, oraz ciągle istniejąca sztolnia wykuta w skale o długości ponad 68 m. Sztolnia ta powstałą pod koniec XIX w. na polecenie właścicieli pałacu w Piekarach i była wykorzystywana do przechowywania żywności. Niegdyś prowadził do niej drugi otwór od strony północnej, jednak obecnie jest zamurowany.
Liczący 2,5 hektara Park Miejski utworzony został w marcu 1982 r.
Znajdujący się w Centrum Parku Miejskiego pałacyk wybudowany został w latach 1904 – 1906 z inicjatywy Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Pałacyk „Sokół” powstał na miejscu zamku warownego, wzniesionego prawdopodobnie jeszcze przez Kazimierza Wielkiego lub zaraz po jego śmierci.
Budynek ratusza miejskiego znajduje się w północno-zachodniej części Rynku w Skawinie. Został wybudowany w 1904 r. według projektu architekta Władysława Ekielskiego w stylu secesyjnym. Obecnie mieści się w nim Urząd Miasta i Gminy.
kościół wybudowany w XV w na fundamentach poprzedniego. Po pożarze w 1844 r. kościół został odnowiony i wyposażony w 1847 r. Kościół jednonawowy, orientowany, z niską wieżą, prezbiterium zamknięte wielobocznie, dach dwuspadowy kryty blachą miedzianą. Po stronie północnej zakrystia, po południowej kruchta z kamiennym portalem i drzwiami obitymi blachą.
Późno-klasycystyczny, piętrowy, nakryty czterospadowym dachem budynek wzniesiony został na początku XIX w. Przed I wojną światową dwór został przejęty przez gminę i zamieniony na szkołę. Dwór na potrzeby szkolne, z przerwami podczas I i II wojny, wykorzystywany był do 1997 r. Po przeprowadzeniu kompleksowego remontu w latach 2006 – 2013 dwór przystosowano do pełnienia nowych funkcji kulturalnych, społecznych i turystycznych.
widok na południe z ul. Kwiatowej w Radziszowie
widok na południe z ul. Widokowej w Kulerzowie
Dwór późnoklasycystyczny, murowany, prostokątny, z portykami arkadowymi od zajazdu i od ogrodu, zwieńczonymi trójkątnym przyczółkiem. Wzniesiony został pod koniec XVIII w. Przebudowany około 1840 r., rozbudowany o północną część początkiem XX w. W rodzinie Konopków od 1802 r. do 1939 r. Po II wojnie światowej uległ stopniowej dewastacji, wyremontowany w 1967 r. po przekazaniu go Polskiej Akademii Nauk, która przeznaczyła go na ośrodek konferencyjny.
część zachodnia dworu - dobudowana na początku XX w.
Dwór położony jest w parku o renesansowym rodowodzie, jednak większość drzew pochodzi z końca XIX w. – szpalery grabowe, czy będący osobliwością owocujący kasztan jadalny.
widok z tarasu w parku dworskim w Mogilanach
szpaler grabowy w parku trochę jak z horroru
Kościół wybudowany w latach 1604-1608 jako budowla murowana, kryta gontem. Rozbudowany w 1929 r. (kościół XVII-wieczny stał się wtedy nawą główną) oraz przebudowany w 1975 r. Skarbem tej świątyni jest późnobarokowy ołtarz główny (dawniej boczny) w kształcie serca, będący unikatem w skali europejskiej. Interesująca jest również oryginalna barokowa kaplica boczna, a także kamienna chrzcielnica (ok. 1610 r.), do okresu późnego baroku należy ambona z drugiego ćwierćwiecza XVIII w.
neogotycka kaplica dworska z 1915 r.
Dworek wybudowany w 1905 roku. Po wojnie majątek w Chorowicach został rozparcelowany a w niewielkim budynku dawnego dworu przez szereg lat mieściła się szkoła podstawowa. Podczas przebudowy dostosowującej budynek dworski do nowej funkcji, zatracono całkowicie jego cechy stylowe - boniowane fasady, wydatny gzyms, profilowane w tynku opaski okienne.
Za tą bramą kryje się niewidoczny z tego miejsca dwór w Korabnikach. Założony on jest na planie przypominającym literę T, rozmieszczoną na osi wschód-zachód. Część zachodnia, pochodząca z XVI-XVII wieku, została wzniesiona z cegły z dodatkiem kamienia łamanego. Część wschodnia powstała podczas przebudowy dworu w latach 80. XIX wieku. Całość tworzy dwukondygnacyjną, zwartą bryłę, urozmaiconą tarasami i ryzalitami o niesymetrycznym układzie.
Dwór w Libertowie został zbudowany na początku XIX wieku przez rodzinę Skorupka-Padlewskich. Na przełomie XIX i XX wieku został częściowo przebudowany. Posiada charakter typowego, niewielkiego dworku wiejskiego. Założony na planie prostokąta z portykiem kolumnowym na osi oraz zamkniętym półkoliście salonem od strony fasady ogrodowej.
Za widocznym ogrodzeniem, w otoczeniu parku krajobrazowego z XVII w., (przekształcony w 2 poł. XIX w.) znajduje się drewniano-murowany dwór Słapów z 1688 roku, przebudowany w 1 poł. XIX w., a w latach 1983-1990. wyremontowany.
wybudowany przed 1880 r. dwór jest budynkiem częściowo drewnianym (strona południowa), częściowo murowanym z cegły (strona północna). Rzut złożony jakby z dwóch części – wschodniej, z zaakcentowaną portykiem osią – i zachodniej, do której przylega dodatkowo niewielka przybudówka. Budowla parterowa, z częściowo użytkowanym poddaszem.
Zespół dworsko – parkowy Tischlerów w Swoszowicach złożony jest z dworu murowanego z 1908 r., obory, stodoły drewnianej i ogrodu dworskiego.
Dwór powstał w XVI w a na przełomie XVIII i XIX w. został przebudowany uzyskując klasycystyczną formę. Po II wojnie przejęty przez Skarb Państwa i mieścił posterunek Milicji i Milicyjną Izbę Dziecka. W 1990 r. został zwrócony prawowitym właścicielom.
Pałac zachowany jest w formie nadanej mu przez krakowskiego architekta Karola Knausa w końcu XIX wieku, podczas przebudowy dawnej siedziby Wodzickich. Jest on budowlą piętrową, murowaną i tynkowaną, o urozmaiconej bryle. Założony na planie prostokąta z masywnym ryzalitem narożnym, nakrytym kopułą. Wejście do pałacu zaakcentowane jest trójosiowym ryzalitem, zwieńczonym neobarokowym, falistym szczytem.
Elementem dekoracyjnym wejścia jest żeliwne zadaszenie o łagodnych formach secesyjnych. Od strony ogrodu zwraca uwagę otoczona ozdobną balustradą weranda ze wspartym na sześciu kolumnach tarasem na piętrze. Dekoracja elewacji pałacu szczególnie bogata jest na obu ryzalitach.
Obecnie w pałacu mieści się dom zakonny augustianów.
Na początku XX wieku na brzegu dawnego XVIII-wiecznego folwarku powstał wzniesiony z cegły reprezentacyjny budynek stajni koni cugowych. W 1911 roku budynek stajni zostaje przekształcony w kaplicę, która stała się w 1917 ośrodkiem pierwszej prokocimskiej parafii. W odremontowanej obecnie kaplicy, poświęconej św. Mikołajowi z Tolentino, nadal odprawiane są nabożeństwa.
Skomentuj