Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.
Góra Okopy z otworem jaskini Okopy Wielkiej Dolnej, słynącej ze skarbu srebrnych monet, które przed dziesięcioma wiekami ktoś skrzętnie ukrył w glinianym naczyniu. Na samym wzgórzu znajdowała się warownia, wzniesiona w XIII w. przez Konrada Mazowieckiego – dziadka Władysława Łokietka.
Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.
Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny.
Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy).
Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.
Skały Panieńskie, Dom pod Koroną i Igła Deotymy
Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.
Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".
Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta przez Leona Witka z Katowic w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie. Później zdobyta została jeszcze w 1935 i 1936.
Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.
Kościół wzniesiony w latach 1933–1939. Poprzednio na tym miejscu stał kościół z lat 1873-1884, a wcześniej gotycki z początku XIV w. Kościół wybudowany w stylu eklektycznym jest z cegły i bloków wapienia, które użyto w narożach budowli oraz w obramowaniach otworów wejściowych i okiennych.
wybudowany został w 1662 r., w latach 1902 - 08 kościół został przebudowany w stylu neogotyckim i powiększony na kształt łacińskiego krzyża.
Kościół parafialny w Racławicach pochodzi z 1511 r. Uznawany za świątynię późnogotycką bez większych zmian dotrwał do naszych czasów. Jedynie w czasie remontu na przełomie XVII i XVIII w. dobudowano wieżę. Nawa i prezbiterium są pokryte gontowym dachem wielopołaciowym. W kościele można podziwiać gotyckie detale ciesielskie z czasu budowy świątyni. Ściany pokrywa renesansowa polichromia z połowy XVII w., która przedstawia sceny pasyjne i maryjne oraz wizerunki świętych.
Późnogotycki kościół pw. Nawiedzenia NMP został wzniesiony około 1510 r. w konstrukcji zrębowej z drzewa jodłowego, zapewne na miejscu poprzedniego. Później około 1530 r. dobudowano wieżę, w XVIII w. barokowa wieżyczkę na dachu, zaś w 1899 r. zakrystię i boczna kruchtę. Wnętrze zdobi dekoracja malarska z 1896 r. oraz na północnej ścianie zachowane fragmentu XVII-wiecznej polichromii ze scenami Męki Pańskiej.
wylot bocznego wąwozu Stradlina
dolina w okolicy Skałki z Nyżą
Jeszcze do niedawna wapienne skały nie miały nazwy. Środkami i staraniem gminy Krzeszowice zagospodarowano teren wokół skałek. Oprócz boiska, od którego pochodzi nazwa skał, wyplantowano teren, wykonano niewielki parking, plac zabaw dla dzieci i ścieżki. Ze środków różnych jednostek samorządowych oraz instytucji ochrony przyrody sfinansowano materiały niezbędne do przygotowania skał do wspinaczki skalnej.
renesansowy dwór wieżowy z XVII wieku, przekształcony potem na lamus. Po powojennej parcelacji majątku przez pewien czas służył jako budynek mieszkalny. Zaniedbany, w latach 60 zamienił się w ruinę. W drugiej połowie lat 60. został odremontowany. W latach 80. mieściła się w nim galeria „Lamus”. Obecnie nie użytkowany.
tzw. Dom z wieżyczką wzniosła w 1896 r. Antonina Domańska, autorka poczytnych dawniej powieści dla młodzieży, m.in. „Historii żółtej ciżemki", „Paziów króla Zygmunta", uważana za pierwowzór radczyni w „Weselu" Stanisława Wyspiańskiego.
W okresie czerwca — lipca 1908 r. w domu z wieżyczką mieszkał Henryk Sienkiewicz, pisząc tu kilka rozdziałów powieści „Wiry". Pisarzowi codziennie przynosił wówczas mleko miejscowy chłopiec Staś Tarkowski. Jego imię i nazwisko otrzymał później główny bohater „W pustyni i w puszczy".
W Rudawie znajduje się kościół parafialny pw. Wszystkich Świętych, uznawany za jedną z najstarszych ceglanych budowli małopolskiej wsi. Zbudowany został zapewne niedługo po męczeństwie św. Stanisława, Biskupa Krakowskiego (+1079).
Od 1953 r. w zespole dworskim funkcjonuje Dom Pomocy Społecznej a budynek dworu z uwagi na stan techniczny jest obecnie opuszczony. Widoczne zdjęcie pochodzi z jednej z moich poprzednich wycieczek albowiem aktualnie wstęp na teren byłego zespołu dworskiego jest zabroniony.
Skomentuj