Rowerem do Serocka

Wzniesiony w połowie XIX w., dwukondygnacyjny budynek obecnie nosi nazwę "Pałac Zegrzyński". Krasińscy jako właściciele Zegrza - w 1847 r. założyli tu folwark i wybudowali pałac. W 1862 r. zamieszkali w nim Jadwiga Krasińska (która pałac otrzymała w posagu) i jej małżonek Maciej Radziwiłł. W 1890 jednak musieli sprzedać część dóbr Zegrza Rosjanom - w związku z planami wybudowania tu twierdzy - i przenieść się do nowo wybudowanego - w stylu renesansu francuskiego- pałacu w pobliskim Jadwisinie.

Kasyno oficerskie w Zegrzu zostało wybudowane ok. 1903 w stylu neoklasycyzmu petersburskiego i był to jeden z tych budynków dawnej twierdzy, który najdłużej spełniał swoja pierwotna funkcję.

Bez możliwości obejrzenia

Figura świętego Stanisława Kostki znajdująca się w Jadwisinie jest dziełem rzeźbiarza Ludwika Kauffmana tworzącego w I poł. XIX wieku. Święty Stanisław trzyma na rękach Dzieciątko Jezus.

Powierzchnia rezerwatu to 11,5 ha lasu z utrwalonym przez roślinność wąwozem erozyjnym, z porastającym cały teren lasem grądowym oraz fragmentem zdziczałego parku. Chroni pozostałości parku podworskiego o charakterze naturalnym, zalesioną skarpę – krawędź wysoczyzny nad Narwią oraz wąwóz erozyjny, utworzony w wyniku rozmycia skarpy. Jest zabytkiem kultury narodowej, bowiem w dworku (spalonym w 1977 roku) mieszkał i tworzył dramaturg Jerzy Szaniawski

Ruiny Dworku Rodziny Szaniawskich, ukryte w wąwozie, owiane są tajemnicą. W latach 80-tych XIX w. posadę dyrektora młyna objął Adam Zygmunt Szaniawski, który wraz z żoną Wandą zamieszkał w drewnianym dworku w pobliżu młyna. Szaniawski umiera w 1970 r., siedem lat później, dworek zamieszkiwany przez wdowę po nim (Anitę Szatkowską) płonie doszczętnie w niejasnych okolicznościach

Neoklasycystyczny pałac zbudowano w latach 1896-1898 dla Radziwiłłów, Macieja i Jadwigi z Krasińskich. Książę Maciej pochodził z linii Radziwiłłów, tytułujących się hrabiami na Szydłowcu i Połoneczce. Zegrze pod Warszawą zyskał dzięki posagowi żony. Projekt pałacu Radziwiłłów wykonał francuski architekt Franciszek Arveuf. Rezydencji został nadany styl nawiązujący do architektury francuskiej epoki renesansu.

Pałac w rękach prywatnych, bez możliwości obejrzenia.

Jesienią 1948 r. na zaproszenie Heleny i Szymona Syrkusów - znanych i cenionych architektów - w Polsce przebywał Pablo Picasso. Podczas wizyty malarz odwiedził Warszawę, Wrocław, Kraków i Serock, gdzie Syrkusowie mieli dom weekendowy. Dzień minął na zbieraniu owoców w sadzie, kąpieli w Narwi, łowieniu ryb.

Barbarka - średniowieczny gród powstał w XI-XIII wieku jako jeden z pierwszych na dzisiejszym Mazowszu. Położenie na wysokim brzegu Narwi z łatwym dostępem do rzeki uwarunkowały główną działalność ówczesnych rzemieślników: rybołówstwo, retmaństwo, flisactwo. Możliwa dzięki rzece wymiana handlowa przyczyniła się do ewolucji urbanistycznej miasta.

Willę wybudował w 1931 roku znany serocki lekarz Konrad Bock (przy ówczesnej ulicy Kędzierskich). W czasie okupacji zajmowali ją Niemcy. W latach 50. funkcjonowała tu powiatowa izba porodowa, a w latach 1969 - 1986 Towarzystwo Przyjaciół Dzieci prowadziło Rodzinny Dom Dziecka

Ul. Kędzierskich - Apoloniusz Kędzierski - malarz z przełomu XIX i XX wieku, który stworzył wiele nadnarwiańskich pejzaży, wykładał w serockiej Szkole Koszykarskiej - projektowanie mebli i barwienie wikliny. Jego brat Antoni - serocki lekarz, współinicjator wielu instytucji.

Budynek serockiej poczthalterii wybudowany został w latach 1824 – 1828 przy Trakcie Kowieńskim – dziś to główna ulica miasta – ul. Pułtuska. Zajazd składał się z podłużnego korpusu, który łączyły dwie bramy ze skrzydłami bocznymi, skierowanymi prostopadle do ulicy. Tego typu układ był charakterystyczny dla budownictwa miast i miasteczek Królestwa Polskiego. Dziś układ ten został już zniekształcony, pozostała bowiem tylko jedna brama, jednak wciąż dostrzega się ogólną regułę stylu.

Zabytkowy drewniany budynek powstał w II połowie XIX wieku na potrzeby szkoły. W 1893r. został on częściowo spalony, odbudowany w 1898 roku.

Ostatni książęta mazowieccy, Janusz III i Stanisław, do których Serock niegdyś należał, ufundowali w Serocku murowany kościół, usytuowany na skarpie, skąd rozciąga się widok na połączenie dwu rzek - Bugu i Narwi.

Położony pośród starodrzewia, neobarokowy kościół pw. św. Antoniego Padewskiego wybudowany został z fundacji Jadwigi i Macieja Radziwiłłów w latach 1895 - 1899. Kameralna, jednonawowa świątynia wg projektu Konstantego Wojciechowskiego, nosząca cechy architektury renesansowej i klasycystycznej mogła pomieścić ok. 400 wiernych. We wnętrzu kościoła na uwagę zasługują epitafia rodu Krasińskich przeniesione z kościoła w Zegrzu, a wśród nich dwa rokokowe z XVIII, ufundowane przez hr. Kazimierza Krasińskiego. W świątyni znajduje się również miejsce pochówku księcia Macieja Radziwiłła, o czym przypomina epitafium z różowego marmuru ozdobione herbem rodowym Radziwiłłów. Ołtarz główny przedstawia Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny, pędzla Ferenca Szoldatisa. Za najstarszy obraz w Woli Kiełpińskiej uznaje się wizerunek św. Judy Tadeusza, znajdujący się w ołtarzu bocznym.

Obecny kościół został zbudowany w latach 1864–1865 z fundacji Maurycego Potockiego, według projektu Franciszka Lancciego w stylu neogotyckim. Posiadał niewielkie wieżyczki i piękny wystrój wnętrza (polichromia, oświetlenie i kunsztowną w dębie rzeźbioną stolarkę). Z tego czasu pochodzi plebania. W roku 1944 w wyniku działań wojennych kościół został częściowo zburzony. Uszkodzona została w ogromnym stopniu ściana wschodnia, zapadł się dach i sklepienie. Z wystroju wnętrza ocalały dwa ołtarze, konfesjonał i fotel dla celebransa a także stojące przy balustradach kandelabry.