Rekreacyjnie alternatywną trasą do Ludwikówki

Brama Wybrańców, zwana również budynkiem „Warty”. Niegdyś główny wjazd na teren zamku, usytuowany w południowo-zachodniej części rynku.



Budynek wzniesiony został w 1687 roku przez budowniczego Consilio Miliusa na zlecenie ówczesnego właściciela zamku, Baltazara Promnitza, w miejscu dawnej, XV-wiecznej wartowni z mostem zwodzonym przez fosę. Mieściły się tu pomieszczenia straży zamkowej. Żołnierze do straży, wybierani przez Promnitzów spośród chłopów z podległych im włości, byli nazywani właśnie „wybrańcami”. Pszczyńscy „wybrańcy” strzegli zamku do 1875 roku.

Jest to budynek murowany z cegły, otynkowany, parterowy, z załamanym w kierunku południowym skrzydłem, łączącym go z oficyną i okrągłą basztą. Dach trójspadowy, kryty dachówką. Na osi brama przejazdowa sklepiona kolebkowo-krzyżowo, ujęta kamiennym, boniowanym portalem, zamkniętym półkoliście. Nad nim, od strony rynku ujęty w wolutowe spływy, flankowany pilastrami szczyt z kamienną płytą z łacińskim napisem zawierającym chornostych z datą budowy oraz kamienne płyty z herbami ówczesnych właścicieli Pszczyny – Baltazara Promnitza i Emilii Agnieszki Saskiej. Napis na płycie głosi:



„OMNIPOTENS COELI, TERRAE PELAGIQVE CREATOR EXCVBIIS POSTES FVLCIAT HOSCE SVIS”,



co znaczy: „Wszechmocny nieba, ziemi, morza Twórca niech wartą swoją tejże bramy strzeże„.

Zamek w Pszczynie – dawna rezydencja magnacka w Pszczynie (niem. Pless) na Górnym Śląsku, powstała w XI lub XII w., od tego czasu wielokrotnie przebudowywana. W średniowieczu własność między innymi książąt opolsko-raciborskich, książąt opawskich i książąt cieszyńskich. W latach 1548–1765 należał do śląskiego rodu Promnitzów, 1765–1847 książąt Anhalt-Köthen-Pless a od 1847 książąt Hochberg von Pless z Książa. W latach 1870–1876 dokonali oni przebudowy zamku, na skutek której uzyskał on swój obecny kształt architektoniczny w stylu neobarokowym.

Rezydencja „Ludwikówka” (po niem. Schloss Ludwigswunsch), mająca formę okazałego dworu szlacheckiego, wzniesiona została na początku XIX w. dla Ludwika Anhalt-Köthen-Pless, przedstawiciela rodu władającego w owych czasach Pszczyną. Autorem projektu był nadworny architekt rodziny, Wilhelm Push. Budowla ma charakter klasycystyczny. Ludwik Anhalt (żyjący w latach 1783–1841) był najmłodszym synem Fryderyka Erdmanna Anhalta. Mieszkał na stałe w tutejszym dworze, aż do momentu objęcia w 1830 r. władzy w Księstwie Pszczyńskim. Także później „Ludwikówka” była najczęstszym miejscem jego pobytu, stając się także ośrodkiem pszczyńskiego życia dworskiego. Nieopodal wytyczono także drogę konną, która wiodła do innego obiektu książąt - zameczku myśliwskiego w Promnicach. Murowana budowla wzniesiona została na planie prostokąta. Jej parterowy budynek, posiadający mieszkalne poddasze, jest zwrócony frontem w stronę południowego zachodu. Główna elewacja jest dziewięcioosiowa, a z jej lica wysunięty jest piętrowy ryzalit z portykiem posiadającym cztery toskańskie kolumny, które podtrzymują trójkątny, spłaszczony przyczółek z kartuszem herbowym. Pod portykiem znajduje się wąski taras z prowadzącymi nań z obu stron schodami. Tylna elewacja jest jedenastoosiowa i posiada środkowy, trójosiowy ryzalit z czterema wydatnymi pilastrami oraz niskim, trójkątnym szczytem. Dach z lukarnami pokryty jest płytkami łupkowymi. Obecnie pałac stanowi własność prywatną i nie ma możliwości jego zwiedzania.

nieopodal Ludwikówki

Andrzeja Janko.
Ofiarował pieniądze na pszczyński park

Pod koniec ubiegłego roku wpłynęło do Urzędu Miejskiego pismo wystosowane przez przyjaciół Andrzeja Janko. Andrzej Janko, mieszkaniec naszej gminy, pośmiertnie przeznaczył kilkanaście tysięcy złotych na wzbogacenie różnorodności botanicznej parku pszczyńskiego.

W pszczyńskim parku, niedaleko zamku i kapliczki "Bądź Wola Twoja", ponad stawem, wznosi się wzgórze porośnięte starymi drzewami. Na jego szczycie zobaczyć można grobowiec otoczony żelaznym ogrodzeniem. To groby Hochbergów. Pod skromnymi nagrobkami pochowano księcia Hansa Heinricha XV władającego Pszczyną w latach 1907-38 oraz jego syna Bolka. Miało to być tymczasowe miejsce ich pochówku, przed przeniesieniem do głównej siedziby rodowej w Książu, jednak zawierucha wojenna i czasy powojenne nie pozwoliły na to, więc ostatni właściciele Pszczyny pozostali tu już na zawsze.

Na samym skraju terenów zielonych, na rogu ulic Wojska Polskiego i Bielskiej, stoi niewielka kapliczka Bądź wola Twoja, zwana tak od umieszczonego na obrazie napisu. Jest budowlą kwadratową, nakrytą czterospadowym dachem. Warto zobaczyć także obrazy olejne znajdujące się w niszach ściennych, m.in. Matkę Boską z Dzieciątkiem, Zdjęcie z krzyża oraz obraz ze wspomnianym napisem.

Kapliczka stanęła w XVIII w. w miejscu starszej, podobno tam, gdzie uciekającego z Polski króla Henryka Walezego - który na wieść o śmierci brata, króla Francji Karola IX, chciał udać się do Paryża, by objąć po nim królestwo - dogonił wojewoda krakowski Andrzej Tęczyński, błagając monarchę, by wrócił do Krakowa. Król miał odpowiedzieć właśnie słowami: „Bądź wola Twoja", myśląc o swym przeznaczeniu i powrocie do francuskiej ojczyzny.

pokazowa

pod Trzema Dębami.

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

główne wejście

Henryka XV i jego syna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna

Pszczyna