Kościół wzniesiony został w 2 poł. XV w., konsekrowany w 1504 r. Kościół należy do starszego typu drewnianych świątyń gotyckich – ma prezbiterium zamknięte ścianą prostą, a od zewnątrz umieszczono na niej kapliczkę. Wewnątrz świątyni podziwiać można ornamentalną polichromię stropów z 1935 r., natomiast na parapecie chóru muzycznego widać pozostałości polichromii z 1500 r. Najcenniejsze wyposażenie kościoła stanowi: gotycki tryptyk z XV w. ze sceną Koronacji Marii, umieszczony w ołtarzu głównym, oraz dwa barokowe ołtarze.
W Izbie Pamięci można zobaczyć pamiątki i przedmioty, rękopisy, fotografie oraz książki ks. Tischnera. W części multimedialnej można obejrzeć filmy o ks. Tischnerze, wysłuchać jego wypowiedzi i kazań. Zwiedzanie odbywa się z przewodnikiem, a w programie przewidziane jest wyświetlenie filmu, w którym o sobie samym opowiada ks. prof. Józef Tischner.
Kościół został zbudowany ok. 1500 r., na miejscu poprzedniej świątyni. Budowla”,” wzniesiona w konstrukcji zrębowej”,” otoczona sobotami”,” zachowała bryłę gotyckiego kościoła. We wnętrzu zachowały się autentyczne elementy zdobnicze z czasu budowy. Są to przede wszystkim dwa gotyckie portale o wykroju ostrołukowym”,” przechodzącym w nieznacznie zaakcentowany łuk”,” tzw. ośli grzbiet; pozostałości polichromii patronowej z 1500 r. oraz późnobarokowe ołtarze – w głównym umieszczono obrazy z pierwotnego”,” gotyckiego tryptyku z pocz. XVI w.
dawna brama za sklepioną kolebkowo sienią przejazdową prowadząca do dworu (lamusa) znajdującego się w głębi posesji.
Kościół zbudowany został w 1490 r., wieżę wzniesiono w 1601 r. Jego powstanie wiąże się z działalnością cystersów w Ludźmierzu, ale wiarygodna wzmianka pochodzi dopiero z 1335 r. Ściany kościoła od wewnątrz zdobią unikatowe malowidła - polichromia z XV-XVI w., zawierająca motywy geometryczne i roślinne w układzie pasmowym. Wewnątrz kościoła zobaczyć można m.in. późnogotycki tryptyk w ołtarzu głównym z pocz. XVI w., zabytkowy krzyż z 1380 r., unikatowe cymbałki z XV w. oraz tabernakulum z pocz. XIV w. Obiekt w 2003 r. został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego UNESCO.
Przystań umożliwiająca przepłynięcie promem z Czorsztyna do Niedzicy. Promy obsługują także rowerzystów.
Zamek został wzniesiony w XIV wieku z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, jako warowania graniczna, której zadaniem było strzeżenie szlaku handlowego oraz dyplomatycznego usytuowanego w dolinie Dunajca.
Datowany na 2. poł. XV w. kościół reprezentuje starszy typ kościołów drewnianych w Małopolsce. Głównym akcentem budowli jest wieża, szeroko posadowiona, o ścianach silnie zwężających się ku górze, z wydatnie nadwieszoną izbicą. Malowniczość kościoła podkreślają oszalowane soboty. W prezbiterium i w nawie zachowała się polichromia z 1618 r. Do wyposażenia należą trzy ołtarze, w głównym umieszczono interesujący tryptyk późnogotycki z pocz. XVI w.
Kaplica wotywna na Ptaszkowej pod wezwaniem Świętego Rocha patrona chorych i cierpiących zbudowana w latach 1710–1723 dla odwrócenia zarazy dżumy. Wnętrze kaplicy: obraz w stylu chłopskiego baroku wstawiony w 1865 r. W środku obraz św. Rocha datowany na 1865 r. Po lewej św. Sebastian, po prawej św. Wawrzyniec.
budynek ratusza – mimo że oszpecony przybudówkami – charakteryzuje się pienińskim stylem, nawiązuje do szwajcarskich akcentów architektury pensjonatów szczawnickich. Został wybudowany w latach 40-tych XIX w. Obecnie mieści się w nim m.in. Urząd Gminy, USC, Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej i inne
Najstarsza świątynia Krościenka powstała w połowie XIV w, początkowo jako budowla bezwieżowa, z obecnym prezbiterium jako dawną nawą główną. Po katastrofie wywołanej zawaleniem się wschodniego fragmentu kościoła podmytego przez rzekę, w XVI w. wzniesiono obecna nawę oraz w XVII w. wieżę.
Wewnątrz bardzo cenne, choć tylko częściowo zachowane freski z XIV w. oraz unikalna późnogotycka kamienna chrzcielnica z najbogatszym w Polsce wątkiem heraldyki rycerskiej.
willa "Stara Kancelaria" i willa "Pałac" przy zachodniej stronie placu
willa "Holenderka" i "Dom nad Zdrojami" po północnej stronie placu
"Dom nad Zdrojami", willa "Szwajcarka" i kaplica zdrojowa po wschodniej stronie placu
Przełom rzeki Dunajec przez pasmo górskie Pienin zwany także Pienińskim Przełomem ma ok. 8 km długości i znajduje się pomiędzy Sromowcami Niżnymi a Szczawnicą. Rzeka tworzy na tym odcinku wiele zakoli, a ściany skalne osiągają ok. 300 m wysokości. Płynącym przez przełom Dunajcem organizowane są spływy tratwami, można go jednak także zwiedzić pieszo lub rowerem. Umożliwia to zamknięta dla ruchu samochodów Droga Pienińska ze Szczawnicy do Czerwonego Klasztoru prowadząca wzdłuż prawego brzegu Dunajca, niemal w całości po słowackiej stronie. Licząca 9 km trasa jest doskonale przygotowana turystycznie: dobra nawierzchnia, estetyczne tablice informacyjne, liczne ławki i wiaty dla turystów.
Budowa klasztoru (zwanego początkowo Lechnickim) rozpoczęta została w 1330 roku z fundacji Kokosza Berzeviczego jako kara za morderstwo. Początkowo zabudowania klasztoru wykonane były z drewna jednak w 1360 roku zostały zastąpione przez budynki ceglane oraz kamienne, wzniesione zgodnie z zasadami stylu gotyckiego. Głównym obiektem klasztoru jest gotycki kościół pw. św. Antoniego z lat 1360–1400, rozbudowywany w latach 1496–1506. Klasztor zamieszkany był początkowo (do 1567 r.) przez mnichów z zakonu kartuzów a później (1711–1782) kamedułów. Po kasacie zakonu w 1782 r. kompleks klasztorny popadał w coraz większą ruinę co przyspieszył pożar w 1907 r. W 1934 preszowski oddział KCST wydzierżawił go na 50 lat i przeprowadził prowizoryczny remont, w latach 1952–1968 przeprowadzono remont generalny, a cały obiekt został uznany za narodowy pomnik kultury.
widok na Trzy Korony z kładki nad Dunajcem łączącej Sromowce Niżne ze Słowacją
Kościół św. Katarzyny w Sromowcach Niżnych powstał zapewne w 1513 r. Pod koniec lat 80. XX w. wzniesiono nowy kościół murowany, który przejął funkcję kościoła parafialnego. Kościół oparty jest na konstrukcji zrębowej i pionowym szalunku z listowaniem. Nawa i prezbiterium mają taką samą szerokość i nakryte są jednolitym, wielopołaciowym dachem gontowym. Stropy wewnątrz są płaskie. Cenny zabytek stanowi gotycki tryptyk z końca XIV w. z kopią rzeźby Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Dwa skrzydła tryptyku z XV w. oraz gotycka chrzcielnica drewniana z XVI w. przeniesione zostały do nowego kościoła.
Dwór modrzewiowy z Grywałdu wybudowany został na przełomie XVIII i XIX w. Po przeniesieniu na Polanę Sosny odtworzona została oryginalna konstrukcja, wygląd ścian, stropów, dachu i elewacji bocznych. Wystrój wnętrz, zachowując autentyczne elementy z epoki, pozwala odczuć klimat XIX -wiecznego dworu polskiego.
Chata Spiska z Łapsz Niżnych pochodzi z pocz. XX w., przeniesiona i zrekonstruowana na Polanie Sosny, zaadaptowana na hotel. Wewnątrz oryginalne elementy wyposażenia.
W 2005 do zabudowy na Polanie Sosny dołączono regionalną chatę góralską stworzoną z połączenia starego młyna z Czarnego Dunajca i "Chaty z Kir"
Pochodząca z XVII wieku kapliczka według legendy została wzniesiona w miejscu walk pomiędzy Zapolyami a Habsburgami w latach 1533 – 1535. Posiada dwubryłową konstrukcję o bielonych ścianach i łamanym dachu krytym gontem. Przez blisko dwa stulecia przechowywany był tam obraz świętego Michała, pokonującego szatana. Zapewne więc rolą kaplicy było chronienie wzgórza zamkowego i jego mieszkańców przed złymi mocami.
Wzniesiony ok. 1330 r. przez Kokosza Berzewiczy’ego jako fortalicja (gotycki zamek górny) broniąca północnej granicy Węgier, i odtąd, z małą przerwą, w rękach węgierskich rodów do 1945 r. – chociaż już po I wojnie światowej, został włączony w obszar państwa polskiego. Wielokrotnie przebudowywany, jego ostateczny wygląd ukształtowała m.in. rozbudowa w 2 poł. XV w. (zamek średni) oraz budowa w 1601 r. nowego, renesansowego skrzydła z bramą wjazdową i portalem (zamek dolny). W XVIII stuleciu obiekt powoli popadł w ruinę. Dopiero w latach 20. XIX w. został częściowo odbudowany bez najstarszej gotyckiej części, która obecnie jest pozostawiona jako trwała ruina. Po II wojnie światowej zamek doszczętnie splądrowano. W takim stanie upaństwowiony, przekazany został w 1949 r. Stowarzyszeniu Historyków Sztuki.
Spichlerz w Niedzicy datowany jest na koniec XVIII w. Jest on jednym z obiektów gospodarczych dawnego folwarku zamkowego, który zachował do dziś swoją pierwotną formę. Wzniesiony został w konstrukcji zrębowej, z okrąglaków łączonych „na obłap”„,” na rzucie o proporcjach zbliżonych do kwadratu. Wnętrze spichlerza zostało zaadaptowane na wystawę poświęconą kulturze ludowej Spiszu. Obecnie spichlerz należy do Zespołu Zamkowego w Niedzicy.
Pochodzący z przełomu XIII/XIV w kościół jest najstarszym zabytkiem architektury sakralnej na Podtatrzu. W 1587 r. przejęty został przez luteran, w rękach których pozostawał do 1640 r. W 1760 r. kościół otoczono murem z bramkami i zbudowano dzwonnicę a w 1764 r. wybudowano kaplicę MB Karmelitańskiej. Kościół w najstarszych partiach gotycki, w wiekach późniejszych przebudowany w duchu baroku - odmianie spisko-słowacko-czeskiej. Złożony jest z prostokątnej nawy i dwuprzęsłowego prezbiterium, zamkniętego wielobocznie, do którego od północy przylega zakrystia. Do nawy od zachodu przylega wieża, a od północy ośmioboczna kaplica. Wieża na planie kwadratu, ok. 1600 r. została zwieńczona attyką. Wyposażenie kościoła jest późnobarokowe z lat 1751-1757.
kasztel (tradycyjnie), a właściwie piętrowy murowany dwór obronny typowy dla terenów Spiszu, zbudowany przez Jerzego Horvatha Palocsaya w latach 1585-1590 jako wiejska rezydencja o charakterze obronnym. Pierwotnie renesansowy: założony na rzucie prostokąta, z grubymi murami zwieńczonymi attyką, z narożnymi wykuszami i wieżyczkami. Przebudowany ok. 1910 r. (wówczas usunięto m. in. attykę).
Murowany kościół, o jednokalenicowej konstrukcji dachu, kryty gontem – reprezentuje styl przejściowy między gotykiem i renesansem, wybudowany został w I poł. XVI w. jego wyposażenie zaś pochodzi z połowy XVIII w. Renesansowa wieża po stronie zachodniej jest elementem, którego nie spotka się w innych polskich kościołach poza Spiszem (występuje również we Frydmanie). Obiega ją hurdycja (czatownia), która mogła spełniać funkcje obronne lub być doskonałym punktem widokowym. Nad drewnianą hurdycją znajduje się attyka z elementami zbliżonymi do motywu jaskółczego ogona.
Bezwieżowy kościół cmentarny, leżący na skraju wsi, został wybudowany w roku 1761 na miejscu starego drewnianego kościoła, prawdopodobnie starszego od kościoła parafialnego.
W 1725 r. rozpoczęto budowę kościoła murowanego (w miejscu drewnianego, datowanego na 1632 r.) pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej, który konsekrowano w 1748 r.
Wysoka wieża kościoła na rzucie kwadratu zakończona jest falistą linią gzymsu i przykryta barokowym, cebulastym hełmem. Portal przy wejściu do zakrystii pochodzi z 1781 roku.
Brak jest materiałów źródłowych, które by mówiły o dacie zbudowania zabytkowej kaplicy św. Marii Magdaleny, musiała jednak istnieć już pod koniec XVII wieku. Wiadomo, że wybudowana została z kamienia z bielskiego kamieniołomu. Ogrodzenie kaplicy to wał usypany z ziemi i kamienia tzw. otoczaków.
Wyposażenie kaplicy jest skromne. Ołtarz ma barokowe zdobienia, a w centrum znajduje się obraz, przedstawiający Marię Magdalenę obejmującą krzyż z umierającym Chrystusem. Wyposażenie uzupełnia prosty chór muzyczny z niewielkimi organami. Nad wejściem do kaplicy, od zewnętrznej strony w szklanej gablocie umieszczona jest rzeźba tzw. trzeciego upadku, przedstawiająca Chrystusa upadającego pod krzyżem.
Zespół dworski w Łopusznej, w skład którego wchodzi dwór i zabudowania gospodarcze, powstał w latach 1787–90. Wielokrotnie zmieniał właścicieli, pod koniec XVIII w. gospodarzyli w nim Tetmajerowie. Główny budynek jest typowym wiejskim dworem szlacheckim – nakrytym czterospadowym, gontowym dachem, z kolumnowym gankiem i barokową facjatką. Obecnie mieści się w nim Muzeum Kultury Szlacheckiej (oddział Muzeum Tatrzańskiego), prezentujące dawną siedzibę średniozamożnej szlachty. Obejrzeć można m.in. wnętrze kuchni dworskiej oraz ekspozycję etnograficzną wnętrz podhalańskich z XIX w.
Skomentuj