Gdańskie, dawne skocznie narciarskie

Niewątpliwie zima to świetny okres na narty, szkoda tylko że nie ma śniegu. Jednakże to także idealny moment, by cofnąć się w dziejach historii odkrywając pamiątkowe miejsca po dawnych skoczniach narciarskich istniejących niegdyś w gdańskich lasach.

Tym razem trasa naszej wędrówki przemierzała liczne wzgórza w celu odszukania pozostałości po tego typu obiektach znajdujących się w Dolinie Radości oraz Dolinie Samborowo. Oprócz tego zobaczylismy także pomnik niemieckiego skoczka - Ernesta Becker-Lee, który nie przeżył upadku na oliwskiej skoczni.

Polecam przeczytać artykuł:
http://historia.trojmiasto.pl/W-Trojmiescie-tez-byly-skocznie-narciarskie-n75140.html

Nasza trasa:

Wędrówkę rozpoczynamy w Starej Oliwie, skąd w towarzystwie pieszego Szlaku Skarszewskiego udajemy się do Doliny Radości. Miejsca tego nie trzeba specjalnie reklamować. Od przeszło 200 lat było i nadal jest tradycyjną okolicą spacerów dla mieszkańców całego Trójmiasta. Wielu przebywających tu przyrodników określało dolinę jako trzeci cud świata. Nic dziwnego, pod kątem krajoznawczym, to faktycznie piękne miejsce. Niejednokrotnie mieliśmy okazję o tym się przekonać zarówno podczas naszych wędrówek pieszych, jak i wycieczek rowerowych.

Kontynuując naszą wędrówkę przez Dolinę Radości, udajemy się nad stawy nieopodal Dworu Oliwskiego, gdzie obierzemy oznakowany kolorem czarnym pieszy Szlak Wzgórz Szymbarskich. Jego trasa wiedzie początkowo skrajem lasu, tzw. Młyńską Drogą, po czym zagłębia się wśród dość stromych wzniesień. Na jednym z nich znajduje się pomnik niemieckiego skoczka narciarskiego - Ernesta Becker-Lee, który w 1940 roku zginął na skutek upadku podczas odbywających się zawodów na skoczni narciarskiej w Dolinie Radości. Granitowa płyta nagrobna znajduje się dokładnie na szczycie, wznoszącego się na ponad 110 m n.p.m. wzgórzu, które znajduje się naprzeciwko góry, na której niegdyś istniała jedna z najwyższych skoczni narciarskich w Gdańsku Oliwie. Nie bez powodu wybrano właśnie to miejsce, albowiem wzgórza otaczające dolinę należą do wybitnie stromych, a ich szczyty sięgają nawet 120 m n.p.m.
Po zejściu ze wzgórza czeka nas kolejne strome podejście, tym razem pod wcześniej wspomnianą skocznię narciarską. Zanim jednak ruszymy na wierzchołek, u stóp wzniesienia spróbujemy odnaleźć pamiątkowy kamień, na którym wyryto m.in. datę powstania obiektu.
Zbudowana w 1932 roku skocznia narciarska składała się z drewnianej wieży służącej za rozbieg i wyrównanego wzgórza, czyli tzw. buli. Punkt konstrukcyjny, zwany także jako punkt K, według którego ustala się noty za odległość skoku wynosił tu 35 metrów. Natomiast jako odjazd wykorzystano stok wznoszący się po drugiej stronie dolinki.

W jednym z albumów ilustrujących ciekawostki Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, Krzysztof Kamiński wspomina, że swego czasu na skoczni odbywało się wiele różnej rangi zawodów. Dość znanym skoczkiem był wtedy Janusz Kirkor, którego skoki mierzyły między 25 a 30 metrów. Rekordzistą skoczni był jednak zakopiańczyk o nazwisku Kołtuń z rezultatem 39 metrów.

Po odnalezieniu fundamentów dawnej oliwskiej skoczni narciarskiej udajemy się w kierunku Doliny Samborowo, gdzie niegdyś znajdował się drugi obiekt tego typu. Żeby do niej dotrzeć wykorzystamy szlaki turystyczne Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, m.in. oznakowany kolorem niebieskim pieszy Szlak Kartuski. Po dotarciu na miejsce zobaczymy także jeden z najstarszych pomników przyrody zwany Grubym Dębem. Jego imponujące rozmiary widać nie tylko stojąc tuż przy nim, ale także z przeciwległej strony doliny.

"Grubas" będzie dla nas także drogowskazem, gdyż wspinając się pod leżące po przeciwległej stronie wzniesienie wyjdziemy na sam szczyt skoczni narciarskiej.

Skocznia narciarska w Dolinie Samborowo nie była tak znana jak ta w Dolinie Radości, pomimo, że osiągano na niej równie długie loty. Z kronik narciarskich wiemy jedynie, że Kazimierz Polus ustanowił na niej rekord obiektu przekraczając linię 34 metrów. Do dziś po skoczni pozostały zarysy rozbiegu i tzw. buli. W ostatnich latach miejsce to upodobali sobie trójmiejscy amatorzy rowerowego freeridu, którzy biją tu rekordy prędkości, osiągając ponoć 90 km/h