Bike the Baltic

Szaniec Kleista (Kleist Schanze) został wybudowany w latach 1832-1836. Jego zadaniem była obrona portu kołobrzeskiego od strony zachodniej. Składał się z wału kamiennych głazów od strony morza, fosy od lądu i kazamatów. Sąsiadował z nieistniejącym już dziś Szańcem Heydego (Heyde Schanze). W 1945 roku fortyfikacja ta została silnie obsadzona przez oddział niemiecki, który skutecznie odpierał nacierające od strony Grzybowa oddziały polskie. Po likwidacji twierdzy, także to miejsce stało się niezwykle popularne wśród turystów. Od Szańca Kleista do falochronu zachodniego prowadziła ścieżka pośród wydm. Były tu również liczne zakątki z miejscami widokowymi, na przykład brzozowy i królewski. Lasek Załęże (Maikuhle), cieszył się opinią miejsca spokojnego, idealnie nadającego się do spacerów i odpoczynku. Po II wojnie światowej obiekt wszedł w skład kompleksu obiektów portu wojennego użytkowanego przez Marynarkę Wojenną. W latach 50. XX wieku na Szańcu Kleista wzniesiono stanowiska 19 Baterii Artylerii Stałej, która była użytkowana przez Wojsko Polskie do lat 70. XX wieku. Istniały plany adaptacji fortyfikacji na cele skansenu wojskowego.

Funkcja pasażerska zlokalizowana jest we wschodniej części portu, w jednym z najbardziej atrakcyjnych turystycznie miejsc w Kołobrzegu. Oferowane są tutaj rejsy kilkoma jednostkami pasażerskimi, w tym na jednej z nich prowadzona jest pasażerska żegluga międzynarodowa pomiędzy z duńskim portem Nexø na wyspie Bornholm. Ruch pasażerski na trasie międzynarodowej (Dania) wynosi ok. 30 tysięcy osób rocznie a z rejsów redowych rocznie korzysta przeszło 300 tysięcy osób każdego roku. Spółka administruje również falochronem stanowiącym ogólnodostępny ciąg spacerowy dla turystów. To najdalej wysunięty w morze punkt widokowy w Kołobrzegu i rocznie korzysta z niego ponad pół miliona osób. Na granicy portu pasażerskiego zlokalizowany jest kiermasz, gdzie lokalni przedsiębiorcy oferują swoje produkty. Niewątpliwym atutem tego terenu jest położenie w sercu dzielnicy portowej w bezpośrednim sąsiedztwie latarni morskiej, plaży, restauracji i punktów handlowych. Funkcjonuje tutaj całorocznie wiele podmiotów gospodarczych, a w sezonie letnim odbywa się wiele pokazów, festiwali i imprez.

Wysokość kołobrzeskiej latarni to 26 metrów, a zasięg światła - 16 mil morskich. Latarnia wybudowana została w 1945 roku na miejscu Fortu Ujście, który w latach 1770-1774 bronił wejścia do portu. Udostępniona jest do zwiedzania przez cały rok, w podziemiach funkcjonuje muzeum minerałów. W czasie mgły czy śnieżycy, kiedy widoczność jest ograniczona, w latarni uruchamiany jest sygnał dźwiękowy, który w alfabecie Morse’a oznacza literę "K".
Okolice latarni zostały wyremontowane w ramach projektu „Poprawa transgranicznej infrastruktury turystycznej nabrzeża rzeki Parsęty przy latarni morskiej w Kołobrzegu”. W ramach projektu w latach 2006-2008 wykonano m.in. remont jednego z najbardziej atrakcyjnych turystycznie miejsc w Kołobrzegu – wokół latarni, remont nabrzeża, wykonano ciągi piesze oraz nasadzenia zieleni ozdobnej na Skwerze Komandora Mieszkowskiego.

Fort Ujście (Fort Münde) powstał w latach 1770-1774. Wzniesiony został u ujścia Parsęty na prawym brzegu rzeki w miejscu, w którym wcześniej od 1627 roku znajdował się szaniec ziemny. Powodem zbudowania bastionu były doświadczenia wojenne z lat 1760-1761. Okazało się bowiem, że dotychczasowe umocnienia nie są w stanie zapobiec opanowaniu portu wojennego przez przeciwnika. Od XIX wieku na obiekcie od strony morza usytuowana była latarnia morska. W latach 1832-1836 fort zmodernizowano. W 1945 roku był to ostatni niemiecki punkt obrony Twierdzy Kołobrzeg ewakuowany w nocy z 17 na 18 marca. Po II wojnie światowej na rotundzie fortu żołnierze radzieccy zbudowali nową ceglaną latarnię morską, która oprócz funkcji użytkowych w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej odgrywała rolę pomnika bohaterstwa Armii Radzieckiej. Trzon zachowanego fortu stanowi trzykondygnacyjna ceglana rotunda, w której w poziomie piwnicznym był magazyn, przyziemie stanowiło pomieszczenie dla piechoty, a piętro stanowisko artylerii. Od zewnątrz bastion otoczony jest ceglanym murem. Fort Ujście udostępniony jest do zwiedzania. Od strony portu wokół dzieła fortyfikacyjnego w okresie letnim rozlokowane są kramy z upominkami, cześć terenu zajmuje skwer zieleni, w piwnicach rotundy urządzono kawiarnię, a na latarni morskiej znajduje się taras widokowy.

Funkcja handlowa realizowana jest po wschodniej stronie portu. Posiada pełną infrastrukturę w skład której – poza specjalnie do tego celu przystosowanymi nabrzeżami – zaliczamy magazyny, hale o powierzchni składowej ok. 6 tys. m², elewatory zbożowe o pojemności ok. 6 tys. ton oraz bocznicę kolejową. Ponadto port dysponuje suprastrukturą niezbędną do przeładunków, m. in. dźwigi, ładowarki, sztaplarki i ciągniki. Łączna powierzchnia terenów składowych wynosi ok. 50 tys. m² zaś powierzchnia biurowa ok. 2 tys. m². Wielkość jednostek handlowych, jakie mogą być obsługiwane w Porcie Kołobrzeg, wynosi 100 metrów długości, 20 metrów szerokości oraz zanurzenie do 4,7 metra.

Port Kołobrzeg stanowi istotny element systemu transportowego na szlakach transportowych prowadzących między północną, a południową Europą. Uwarunkowania geograficzne oraz posiadany potencjał infrastrukturalny, tworzą solidny fundament do prosperowania dla wielu gałęzi gospodarki. Wolumen przeładunków to ok. 300 tys. ton rocznie.

Modernistyczny pomnik upamiętniający symboliczne Zaślubiny Polski z 18 marca 1945 roku, odsłonięty 3 listopada 1963 roku. Jest dziełem jednego z głównych polskich twórców monumentalnej rzeźby pomnikowej - Wiktora Tołkina, twórcy pomników w byłych niemieckich obozach Stutthof i Majdanek. Główny element pomnika to stylizowana flaga, trzymana przez grupę figuralną. Prześwit pod nią symbolizuje „okno na świat”. Na ścianach pomnika znajdują się mozaiki i masywne rzeźby, które oznaczają tysiącletnią tradycję oręża polskiego na Pomorzu - nawiązują do prehistorycznych malowideł naskalnych. U podnóża, na kamiennych płytach, upamiętniono wszystkie jednostki wojskowe uczestniczące w zdobywaniu miasta w 1945 roku. Sam akt zaślubin był symbolem dostępu Polski do morza, a „Panem Młodym” został kapral Franciszek Niewidziajło, który ze wschodniego falochronu portowego, u podnóża główki, rzucił w morze pierścień zaręczynowy. Z pomnikiem wiąże się legenda mówiąca, iż przejście z jednej strony pomnika na drugą przez prześwit pod pomnikiem (na bezdechu), przynosi spełnienie się wcześniej pomyślanego życzenia.

Wielokrotnie przebudowywane i modernizowane, zostało zniszczone podczas wojny. Współczesne molo, które jest sercem strefy uzdrowiskowej, jest najdłuższą żelbetową konstrukcją tego typu w Polsce. Jego długość to 220 metrów, szerokość 9 metrów, a pomost spacerowy znajduje się około 4,5 metra nad poziomem morza. Jest jedną z najbardziej rozpoznawanych atrakcji turystycznych miasta. Molo zostało oficjalne oddane do użytku 19 czerwca 1971 roku, aż do roku 2014 nie podejmowano się gruntownego remontu obiektu. W 2014 roku rozpoczęła się rewitalizacja mola spacerowego, na którą Miasto Kołobrzeg otrzymało 75% dotacji unijnej. Wykonano remont elementów konstrukcyjnych, zamontowano nowe poszycie części spacerowej, zamontowano siedziska dla chcących odpocząć spacerowiczów, kosze, oświetlenie a także wykonano remont pomieszczeń na głowicy molo, w których mieści się obecnie kawiarnia. W roku 2015 molo zostało oficjalnie oddane do ponownego użytku.

Bindaż (inaczej chłodnik, berso lub kolebka) to element architektury parkowej, rodzaj szpaleru, urokliwa aleja ściśle obsadzona grabami, których korony splatają się ze sobą tworząc rodzaj sklepienia. W Kołobrzegu, przy prowadzącej w stronę portu ul. Towarowej, można przespacerować się zabytkowym grabowym tunelem urządzonym w połowie XIX w. Po 1945 r. na kilkadziesiąt lat o bindażu zapomniano. Unikalne dzieło sztuki ogrodowej i zarazem niedoceniana atrakcja Kołobrzegu dopiero niedawno została uznana pomnikiem przyrody. Na przestrzeni ostatnich lat bindaż przeszedł gruntowną renowację, a tym samym odzyskał blask z czasów przedwojennych. Bindaże we współczesnych polskich parkach spotyka się niezmiernie rzadko.

Dawny cmentarz żydowski. Położony po południowej stronie ulicy Zdrojowej na terenie Parku Teatralnego. Na początku lat trzydziestych XX w. na terenie cmentarza znajdowały się jeszcze prawie wszystkie nagrobki. Jednak ok 1937 roku władze hitlerowskie zmusiły gminę do uprzątnięcia starego cmentarza. Nie przeniesiono wówczas grobów, zabrano jedynie większe i cenniejsze pomniki, które ustawiono przy wejściu na nowy cmentarz żydowski. Stary kikut został ostatecznie zdewastowany i zniszczony podczas tzw. Nocy Kryształowej w 1938 r. Dzisiejsze lapidarium wykonane zostało według projektu Zygmunta Wujka, 24 października 2000 roku przy zbiegu ulic Zdrojowej i Mickiewicza na terenie dawnego cmentarza żydowskiego. Znalazły się w nim 6 macew ustawionych na planie gwiazdy Dawida, które ocalały z dwóch żydowskich cmentarzy znajdujących się w Kołobrzegu przed II wojną światową u zbiegu obecnych ulic Zdrojowej oraz Mickiewicza oraz przy ulicy Koszalińskiej.

Park im. Stefana Żeromskiego - dla aktywnych i niezmęczonych ścieżka zdrowia z licznymi stacjami, na których można przetestować swoją sprawność fizyczną. W granicach Parku Żeromskiego znalazły się park przy Pomniku Zaślubin oraz Park Nadmorski. Oba zostały założone w 1853 r. na bazie prowadzonych na wydmach od 1809 r. nasadzeń, które prowadzili sympatycy idei rozwoju kąpieliska w Kołobrzegu. W tym czasie miasto pełniło funkcję twierdzy. Jej władze były niechętne inwestycjom kąpieliskowych. Dopiero w 1863 r. Komendantura Twierdzy wyraziła zgodę na zagospodarowanie pasa nadbrzeżnego zielenią. Budowę graniczącej z brzegiem morza Alei Nadmorskiej rozpoczęto w 1884 r. W teren parku wchodzi także teren dawnego cmentarza wojennego (Militare Friedhof), na którym pochowani byli obrońcy miasta z 1807 r. - m.in. Joachim Nettelbeck i Ernst Waldenfels (okolice ul. Mickiewicza). Funkcję nagrobnych pomników obu bohaterów pełniły kolumny średniowiecznego ratusza kołobrzeskiego. Cmentarz i nagrobki zliwidowano. Obecnie teren dawnego cmentarza znajduje się w całości na obszarze Parku im. Stefena Żeromskiego wpisanego do rejestru zabytków.

Pomnik z brązu zaprojektował i wykonał artysta plastyk Adolf Cogiel z Wrocławia. Pomnik został odsłonięty 13 lipca 1980 roku w Kołobrzegu, w strefie uzdrowiskowej miasta przy ul. Sikorskiego. Pomnik jest wyrazem hołdu kobietom, które walczyły w szeregach Wojska Polskiego o wolność Ojczyzny w czasie II wojny światowej, szczególnie w walkach o Kołobrzeg. Przedstawia on klęczącą dziewczynę ubraną w żołnierski mundur, z przewieszoną przez ramię torbą, na której widnieje krzyż - sanitariuszka udziela pomocy rannemu żołnierzowi. Wzorem dziewczyny na pomniku była sanitariuszka szer. Ewelina Nowak, która poległa podczas walk o Kołobrzeg w marcu 1945, ściągając z pola walki rannego żołnierza. Pomnik jest tak zaprojektowany, że do twarzy dziewczyny nie docierają promienie słońca.

Element fortyfikacji twierdzy Kołobrzeg wybudowany nad brzegiem morza w latach 1832-1836 w celu osłony rubieży wschodnich twierdzy i portu. Szaniec sąsiadował z Fortem Wilczym tworząc kompleks wschodnich umocnień Kołobrzegu. Miał kształ dużego redanu, składał się z wałów ziemnych z kazamatami oraz fosy. Od strony morza był zabezpieczony wałem z głazów. Jednak już w 1887 roku zmienił swoją funkcję, przystosowano go do celów rekreacyjnych i gastronomicznych. W przedwojennym kurorcie był jednym z najmodniejszych miejsc wśród kuracjuszy. Niestety zawierucha wojenna i późniejsze zaniedbania doprowadziły do częściowej rozbiórki obiektu, dziś pozostałości zostały zabezpieczone i na terenie Kamiennego Szańca funkcjonuje lokal gastronomiczny. W latach 70-tych XX w. rozebrano kamienny wał i zlikwidowano znaczną część wału ziemnego.

Fort Wilczy był elementem fortyfikacji, który chronił port od strony wschodniej, powstawał w latach 1806-1987. Budowano go w czasie, gdy Francuzi podchodzili pod Kołobrzeg. Pierwotnie miał kształt trójramiennej gwiazdy zwieńczonej na każdym końcu blockhausem. Dodatkowo szaniec otoczony był trzymetrowym wałem i suchymi rowami z palisadą. Tutaj toczyły się najcięższe walki w 1807 roku. Tędy też gen. Loison zamierzał zdobyć Kołobrzeg. Na fort nacierały kilkakrotnie oddziały polskiej piechoty, której obóz znajdował się na grobli w Kołobrzeskim Lesie. Bastion wielokrotnie przechodził z rąk do rąk. Podczas jednego ze szturmów na szaniec zginął zastępca komendanta twierdzy kpt. von Waldenfels. Uczczono go później nadając jednej z fortyfikacji jego imię (Waldenfels Schanze). W latach 1832-1836 Fort Wilczy przeszedł gruntowną modernizację. Nadano mu wówczas imię Fort Gneisenau. Przechodził wiele modyfikacji, od 1925 roku przebudowany na Amfiteatr i pełni taką funkcję do dziś. W trakcie sezonu wakacyjnego w Amfiteatrze odbywa się wiele koncertów i imprez masowych, w Polsce na pewno rozpoznawany wśród fanów muzyki klubowej i elektronicznej ze względu na festiwal SUNRISE.

Na terenie Parku rosną m.in. cypryśniki błotne, których naturalnymi stanowiskami są tereny bagienne i podmokłe. Dwa egzemplarze rosnących tu cypryśników o obwodach pni 183 cm oraz 262 cm ustanowiono pomnikami przyrody. Mapka ułatwiająca znalezienie cypryśników w terenie dostępna jest tutaj. Niektóre egzemplarze cypryśników wykształciły charakterystyczne dla tego gatunku nadziemne korzenie powietrzne tzw. pneumatofory. Pneumatofory wyrastają ponad powierzchnię wilgotnego i ubogiego w tlen gruntu i dzięki bardzo luźnemu ułożeniu komórek w swoich tkankach doprowadzają powietrze do usytuowanego głęboko w ziemi systemu korzeniowego rośliny.

Użytek ekologiczny, chroniący unikatowe siedliska roślin i zwierząt ekosystemu słonawych torfowisk. Powołany został przez miasto Kołobrzeg w 1996 roku. Zajmuje powierzchnię 381 hektarów. Jest to cenny obszar ze względu na walory krajobrazowe, geomorfologiczne, faunistyczne i florystyczne. Zasadniczym elementem użytku była niecka słonawych torfowisk "Solne Bagno". Obszar znajduje się w wykazie ostoi ptaków europejskiej sieci obszarów chronionych. Odnotowano tu występowanie około 80 gatunków ptaków. Do cenniejszych gatunków flory należą: orlik pospolity, krwawnik kichawiec, rzeżucha łąkowa, kruszczyk rdzawoczerwony, wierzbownica błotna, sit Gerarda, szelężnik większy, rutewka orlikolistna, pływacz zachodni, podkolan biały. Z fauny występują między innymi: perkoz rdzawoszyi, bąk czy żuraw. Teren Ekoparku Wschodniego jest żerowiskiem na trasie wędrówek ptaków brodzących blaszkodziobych i siewkowych chronionych przez Unię Europejską. Stanowi również ostoję dla płazów bezogonowych, które na tym terenie znajdują enklawy dogodne dla rozrodu. Łabędzie nieme budują tu swoje gniazda. W lasach rosną okazałe drzewa.