Barlinek- Choszczno

Fragmenty murów miejskich (XIV/XV w.): barbakan Bramy Kamiennej (XIV-XV w., odbudowany). Miasto powstało około 1291 r. Na początku jego granice były otoczone drewniana palisadą z 2 bramami od wschodu i zachodu. W I ćwierci XIV wieku miasto zostało powiększone i wtedy właśnie zastąpiono drewno - kamieniem granitowym i cegłą, z przewagą tej ostatniej. Po zakończeniu prac długość całkowita murów wynosiła 1600m, a na nich wznosiło się 7 baszt oraz 36 czatowni. Oprócz murów miasta strzegły fosy i podwójne wały ziemne. Miasto otwierały 3 Bramy: Kamienna, Wysoka oraz Młyńska. W XV i XVI wieku mury obronne zostały rozbudowane i pojawiły się mosty zwodzone, a wysokość murów wynosiła 8 metrów. Od początku XVIII wieku zaczęto likwidację umocnień. Na początku XIX wieku rozebrano bramy, a z czasem do szczątków murów obronnych zaczęły się dobudowywać domy, oficyny,i budynki gospodarcze. W II połowie XIX w. na miejscu dawnej fosy (w części N-W oraz S), która została wyrównana, powstał park wraz z alejkami spacerowymi.

Parafia Ziemomyśl od 1337/1339 r. objęta została działalnością bractwa kalendowego dla duchowieństwa „między Iną i Płonią”. W 1492 r. po śmierci Antoniego Tornowa na prezentację Piotra i Dionizego Blankensee proboszczem ustanowiono Piotra Hartwich. Na początku XX w. kościół filialny parafii w Piaseczniku pod patronatem właściciela majątku. W 1907 r. poddano renowacji figurę Marii; prace wykonał rzeźbiarz Ehlert ze Szczecina. 30 czerwca 1917 r. zdjęto dwa dzwony celem przekazania na cele wojenne: pierwszy bez inskrypcji i dekoracji; drugi odlany w 1777 r. przez szczecińskiego ludwisarza Johanna Heinricha Scheela. W 1940 r. kościół w parafii Piasecznik pod patronatem Otto v. Bonin z Ziemomyśla A i Eleonory v. Bonin z Ziemomyśla B. W 1945 r. kościół częściowo zniszczony, a później zrujnowany.

Grobowce w Karsku powstały w młodszej epoce kamienia - neolicie. Obiekty tego typu nie raz były tematem legend oraz podań ludowych, w których utożsamiane były z grobami olbrzymów. Z nazwą „grobowce gigantów” spotykamy się już w średniowieczu. Funkcjonuje ona w Niemczech do dnia dzisiejszego, w nieco zmienionej formie, jako „Hünenbetten” czyli „łoża olbrzymów”. Zaś w Polsce używana była jeszcze po II wojnie światowej. Jednakże miejscowa ludność częściej nazywała je żalami lub żalkami. Groby typu kujawskiego występują w Polsce na Pomorzu Zachodnim i Wschodnich Kujawach. Ich kamienna obstawa, odznaczająca granice mogiły, przypomina formą wydłużony trapez lub trójkąt. Podobny kształt miały domy wznoszone w neolicie przez ludność kultury lendzielskej i mogły stanowić wzorzec dla budowniczych grobowców. Megality budowano na osi wschód – zachód, a szeroki na ok. 10 m wschodni kraniec, często był miejscem pochówku jednej osoby. Początkowo wykopywano jamę i układano w niej ciało zmarłego z reguły w pozycji wyprostowanej wzdłuż osi grobowca.

Dwór warowny w Żukowie zaczęto wznosić około 1550 r. z inicjatywy Walentego Podlodowskiego na miejscu wcześniejszego założenia, drewnianego gródka rodziny Łabędów. Była to budowla na planie prostokąta około 16x10 m z czterema okrągłymi narożnymi basztami. Do ściany północnej dobudowany był ryzalit połączony z dwiema basztami, tworząc dwa aneksy. Aneks zachodni przesklepiony był na wysokości przyziemia i połączony drzwiami z piwnicą. Dwór zbudowano z kamienia łamanego i cegły palonej. Wejście do warowni znajdowało się od strony południowej, gdzie zachowały się duże głazy z fundamentu podjazdu lub schodów.
Fakt wzniesienia w Żukowie obiektu o wyjątkowo monumentalnym kształcie należy wiązać z odbywającymi się w Skrzynnie sejmikami ziemskimi. Dwór w formie średniowiecznego zamku podkreślał rycerskie pochodzenie Podlodowskich jako trybunów szlacheckich i miał większe znaczenie propagandowe niż strategiczne.
Do dnia dzisiejszego przetrwał ziemny kopiec z zachowanymi piwnicami o sklepieniach belkowych, oraz resztki fosy przekształconej w stawy.